یکی از هنرهای رزمی ایل بختیاری ترکه بازی است که پیوسته به عنوان رقص از ان یاد شده است .این رقص با هنر رزمی علاقه مندان بسیاری دارد.علت ایبکه ما از این هنر در رقص ودر رزم یاد کرده ایم این است که عده ای از بزرگان بختییاری معتقدند که این هنر تنها رقص نیست بلکه یک نوع جنگ تن به تن جهت امادگی جوانان ایل برای نبرد بوده است.به همین خاطر که چوب را به عنوان سلاح مبارزه استفاده میکنند زیرا شمشیر وسیله ای خطرناک در برپایی جشن می باشد. مهمتر این که هدف ، ضربه زدن به قوزک پای حریف است تا لطمه ای به دیگر قسمتهای بدن وارد نشود.
اما برخی از سالخوردگان ان را نمایش رقص بومی این ایل میدانند ولی قولها هرچه باشد در رزمی بودن این رقص شکی وجود ندارد.
برای مراسم ترکه بازی به دو چوب مختلف نازک وضخیم نیاز داریم . ترکه، چوب نازکی از جنس انار ،بید وتوت ارزن است که از شب قبل ،از شاخه جدا کرده و ان را در اب می خیسانند تا دیر تر بشکند و دوم چوب "درک " که چوب بلند و محکمی است که برای دفاع ودفع یورش حمله کننده از ان استفاده میشود .حال به شرح مراسم تر که بازی می پردازیم:
نخست نوازنده کرنا گوشه اول و دوم "خسرو وشیرین" را مینوازد.همه جوانان و علاقه مندان به شکل دایره ای به دور هم جمع میشوند وبا هلهله وکف زدن مجلس را لبریز شور میکنند. سپس دهل،کرنا را همراهی میکند.
بالاخره با امدن دو داوطلب مراسم از هیجان بیشتری برخوردار میگردد.لحظه حمله مهاجم و دفع مدافع نقطه اوج این رقص است.
مهاجم چندبار یورش می برد و مدافع مقابله میکند. به هر صورت چه برنده وچه بازنده بایستی چوبها را به یکدیگر عوض کنند. بنابر این مهاجم قبلی مدافع و مدافع قبلی مهاجم می شود.
و این رقص با نفرات جدید تر انقدر ادامه می یابد تا نفر برتر مشخص شود. البته بعد از اجرای ترکه بازی معمولا گوشه جنگ نومه (جنگ نامه) را اجرا می کنند که این مقام نسبت به مقام قبلی با سرعت بیشتری نواخته می شود.
خوار ایل می شوم
اگر اه بگویم
بزن چوباز رقیب
با ترکه بادامت
اکنون که ساق پایم را نشانه داری
چرا که،هراس مرا نکوهش میکند،مردمان ایل
وقتی به گرداگرد،حلقه ی تماشا بسته اند
در این ورطه
ابچه مرا به وجد می اورد
کر ناییست که
ترانه های پایداری را شادمانه ساز می کند.
نظرات شما عزیزان:
|
منوي اصلي
تبادل
لینک هوشمند
نويسنده: 